Anne ve çocuk ilişkisi nasıl olmalı?
Anne- çocuk ilişkisi anne karnında (özellikle doğumdan hemen öncesinde) başlar. Dogumdan sonra çok az bir zaman içerisinde anne ve çocuk birbirlerine çok çabuk uyum sağlar. Özellikle bebeğin beslenme zamanlarında beraberlikleri daha fazla yaşanmaktadır. Bu beslenme sırasında hazzın duyulmasında bebeği anne sütü ile beslemek, bebeği biberonla beslemektan daha etkilidir.
Anne çocuk ilişkisi beslenmenin dışında başka şeylerle de gelişir. Mesela annenin bebeğin altını değiştirmesi, banyosunu yaptırması örnek olarak söylenebilen bir kaç eylemdir. Anne ve çocuk ilişkisinde dokunma, kucağa alma gibi fiziksel temaslar da önemli roldedir. Çocuk eğer ilgisiz bir anneye sahipse, ya da diğer bir değişle anneden uzak bir çocuk ise cocuğun duygusal ve sosya yönden gelişmesinde gerilemesine veya gecikmemeydana gelebilir. Yani çocuğun gelişiminde anne çok önemlidir.
Elbette anne ve çocuk yapışık bir ilişki içinde olmamalı. Ama sevgi, ilgi ve fiziksel temastan yoksun da bırakılmamalıdır. Örneğin çocuğun ayrı yatması gerektiği ileri yaşlarda sürekli beraber yatmak doğru değildir. Fakat bazen beraber yatıp sonrasında da yani uyuduğunda da anne kendi yatağına yatabilir.
Anne çocuk ilişkisinde annenin çocuğu kabul etmesi de çok önemlidir. Örneğin planlanmadan, oturmamış bir evliliğin ardından istemeyerek dünyaya getirilen çocuğun durumu, anne çocuk ilişkisini önemli derecede zedeler. Çocuğun doğumundan sonra da bu isteksizlik yine devam ederse çocuk hem ergen hem de ileriki dönemlerdebüyük problemler yaşar.
Anne çocuk ilişkisinde annenin ruh sağlğı büyük önem taşır. Annenin eşinden yeterli ilgi görememesi, mutsuz bir evlilik, ailedeki ekonomik sorunlar dolayısıyla anne gerginleşir ve dolayısıyla anne çocuk ilişkisi zedelenir.
İnsanın ileride kuracağı ilişkiler, kişiliği vs. bebeklik ve çocukluk yıllarında yaşadığı ilişkilerle bağlantılıdır. İnsan bebeklik yıllarından itibaren anne bebek ilişkisinde doğacak olan güveni yaşamalıdır. Aksi halde çocuk ileki yaşlarda sorun yaşar, hatta yaşatır. Çünkü çocuk sevgiye, ilgiye doymalıdır. Özellikle çocuk ilk 18 aylık döneminde çocuğun temel ihtiyaçları önemle karşılanmalı. Aksi halde çocuk ilerki yaşalarda kendini yeterli hissedemez. Anne aşırı koruyucu da olmamalı, çocuğun yapabileceği şeyleri anne kendisi yapmamalı. Bu çocuğun öz güveni açısından büyük önem taşır. Hatta çocuğun bağımlı hale gelmesi de çok ihtimaldir. Çocukta davranış bozukluğuna bile sebep olur. Annenin ufak bir yokluğunda gelişmede gerileme, duraklama görülür. Çünkü çocukta öz güven gelişmemiştir. Tek başına bir şey yapamayacağını, ancak annesi yanında olduğunda hatta yalnızca birilerinin desteği olduğunda bir şeyleri yapabileceğini, başarabileceğini düşünür.